Vong Ping, Cao Fei, Elein Kameron Vir, Bojan Šarčević, Sesilia Bengolea, Kamij Enro, Klaudia Kont
Muzej grada Beograda je već godinama unazad glavni izložbeni prostor Oktobarskog salona. Blizu 40 umentika 58. Oktobarskog salona – Beogradskog bijenala izlaže upravo u ovom zdanju u Resavskoj 40b, na temu ”Sanjari”.
Foto: Nemanja Knežević
Impresivne instalacije, skulpture i radovi umetnika iz celog sveta svakodnevno privlače brojnu publiku. Predstavljamo vam deo umentika, čiji radovi su izloženi u prizemlju Muzeja grada Beograda, koji u svojoj umetnosti koriste širok spektar medija a svojim radovim su uspeli da transformišu dimenzije prostora i uvuku posetioce u univerzum koji je istovremeno i stran i poznat.
Vong Ping [Wong Ping] je umetnik iz Hong Konga, čija se instalacija, koja broji preko 900 plastičnih proteza, nalazi se na samom ulazu u izložbeni prostor Muzeja grada Beograda. U svojoj umetničkoj produkciji Vong Ping je krenuo nekonvencionalnim putem – multimedijalni dizajn, TV postprodukcija, blogovi, internet video-platforme i andergraund muzička scena – i pronašao svoje polje interesovanja u raznovrsnim medijima, uključujući video-animaciju, instalaciju i ambijent.
Takav je i rad na 58.Oktobarskom salonu – Onlajn groblje Ha ha ha d.o.o. (2019–2020), koji predstavlja uredni niz igračaka-proteza koje, poput samog naslova, istovremeno podsećaju na kolektivni drzak smeh i ideju zajedničke grobnice. I u ovom slučaju, razigrani i ironični aspekt rada kombinuje se sa širim razmišljanjem o sudbini čovečanstva u današnjem globalizovanom i hiperpovezanom svetu.
Cao Fej [Cao Fei] je kineska multimedijalna umetnica koja u svom radu koristi koristi različite medije: fotografiju, video, performans, instalaciju i digitalne medije kako bi prikazala duboke promene u savremenom društvu koje su se dogodile u njenoj zemlji posle Kulturne revolucije, usredsređujući se posebno na očekivanja, frustracije, snove i maštanja mlađih generacija. Polazeći od imaginacije pop kulture i supkultura mladih, Fej razmišlja o fenomenima otuđenosti i bekstva od stvarnosti, time je tesno povezujući sa sferom virtuelnog. U skladu s tim interesovanjima, telo i tehnologija, svet snova i materijalni svet, lična i kolektivna dinamika predstavljaju tkivo njenog temeljnog istraživanja sadašnjosti.
Čija utopija? je serija video-radova koje je umetnica napravila između 2005. i 2006. godine, koja se sastoji od tri odvojena poglavlja: Imaginacija proizvoda, Fabrička bajka i Moja budućnost nije san. Polazeći od teških uslova rada u fabrikama, Cao Fej istražuje dva glavna elementa ovog specifičnog otuđenog okruženja: mašine i čovekovo prisustvo. Pravljenje proizvoda na kojima počiva globalni kapitalistički sistem tako se kreće od fascinacije u prvom videu, do otuđenog ambijenta u drugom, koji je okvir i pozadina za niz akcija i plesnih koraka koje izvode performeri-radnici.
Elejn Kameron-Vir [Elaine Cameron-Weir] u svojim skulpturama i instalacijama kombinuje upotrebu prirodnih i veštačkih elemenata, stvara dinamiku suprotnosti i podudaranja između taktilnog, čulnog, metaforičnog i funkcionalnog. Dok je cilj nove upotrebe nađenih predmeta, uzetih iz naučne ili vojne sfere, stvaranje eksperimentalne dimenzije prepune referenci na naučnu fantastiku, prisustvo prirodnih materijala i entiteta (uključujući izvore toplote, kožu, biljke, pesak, školjke) aludira na alhemijske procese mutacije i regeneracije, ali i na prelaz između dimenzije sirovog materijala i mehaničke dimenzije, sastavnog dela i sistema. Drevno i savremeno, antika i budućnost, ritualnost i mehanicizam se sudaraju, stvarajući dosad neviđene reakcije. U preplitanju tih polariteta, radovi ove umetnice dobijaju jednu uznemirujuću i vanzemaljsku dimenziju, u nesigurnoj ravnoteži između različitih pogona. Uz pomoć dugačkih naslova – aluzija na još nedefinisani narativ – dva rada izložena u Beogradu generišu složene vizuelne podražaje koji se preklapaju sa višestrukim identitetom materijala.
Foto: Nemanja Knežević
Bojana Šarčević predstavlja se na 58. Oktobarskom salonu instalacijom Retribucija (2021), koja se sastoji se iz niza komercijalnih zamrzivača, ispunjenih debelim slojevima inja, koji emituju isprekidani zvuk. Ova trijada industrijski proizvedenih monolita asocira i na estetske kodove minimalizma i na odbačena spremišta za hranu. Zujanje uređaja dopunjavaju fragmenti melodije romske/srpske folk pesme iz osamdesetih godina prošlog veka, Livadama, Dolinama Vide Pavlović, koja govori o lokalnom etosu, nevinosti, emancipaciji i zabranjenoj ljubavi. Sentimentalna folk balada prošarana je fragmentima jedne novije pesme švedske metal grupe Mešuga [Meshuggah], Demijurg, koju karakteriše pulsirajuća partitura, protkana apstraktnim referencama na oružane sukobe i humanitarne krize. Transdukcioni zvučnici instalirani u zamrzivačima emituju vibracije koje pomoću čvrstih materija proizvode zvuk. Dakle, debeli sloj smrznute kondenzacije koji se stvorio od vlage u vazduhu izložbenog prostora postaje fizički nosač za prenos zvučnih talasa, proizvodeći zvukove koji se bukvalno rađaju iz neposrednog konteksta rada samog vazduha oko njega. To ima efekat nostalgije i optužbe: teskoba i istorija pomešani su sa referencama na kulturu konzumerizma, gotovih proizvoda i prošlosti koja je zamrznuta ali i dalje, i danas, neprestano slaže naslage novog inja.
Sesilija Bengolea [Cecilia Bengolea] koristi ples kao alat i sredstvo za svoja istraživanja u vidu performansa, a stalni izazov su joj dimenzije i kodovi videa, skulpture i instalacije. Umetnica svoju koreografsku produkciju zamišlja kao neki oblik „animirane skulpture“, koja joj omogućava da postane i subjekt i objekt rada. Video-rad Bestijarijum (2019) Sesilije Bengolee na 58. Oktobarskom salonu jeste 3D animacija koja se prikazuje u tri različite sekvence, gde telo umetnice, zarobljeno u nekoliko plesnih položaja, izobličenja, prolazi kroz neprekidnu transformaciju i na kraju formira katalog zamišljenih bića. Rad je inspirisan istraživanjima fantastične zoologije Horhea Luisa Borhesa, kao i principima Baruha Spinoze o otkrivanju sebe kroz drugog. Od jedinstvenog i pojedinačnog, telo postaje pluralni entitet čije se granice mogu proširiti na područje mašte i utopije, uključujući oblike koji prevazilaze uobičajenu percepciju jednog, definisanog, različitog ja.
Kamij Enro [Camille Hernot] se u svojim radovima bavi promenljivim načinima distribucije informacija i međuljudskim vezama, odnosima između pojedinačnih iskustava i makroskopske dinamike, kao i između slika i jezika.
Film Kamij Enro, Subota (2017), istražuje ono što je filozof Ernst Bloh nazvao „principom nade“, koji strukturira naše težnje za trenutnim, privatnim utopijama, ali i radikalnim promenama. Film prikazuje Crkvu adventista sedmog dana (ASD), evangelističku milenarističku hrišćansku denominaciju koja svetkuje Šabat i subotom vrši obrede krštenja. Film je uglavnom snimljen u 3D tehnici i kombinuje slike građanskih protesta, neurološkog testiranja, kozmetičke hirurgije, endoskopskih pregleda i insceniranih televizijskih reklama za hranu, sa scenama snimljenim na lokacijama Crkve ASD u SAD i Polineziji. Istovremeno, u dnu ekrana ide tekst sa naslovima odabranih vesti koje su se pojavljivale subotom tokom cele godine i prepliću se ispred i iza subjekta u kadru. Posmatranjem ASD kroz objektiv digitalnih medijskih operacija, Subota pokazuje kako crkva odražava preokupacije na društvenim medijima, kao što su fitnes, optimizam i transparentnost. Ove opsesije deluju kao ogledalo težnje modernog kapitalističkog društva za boljim životom, i istovremeno su odjek ideje Džemsa Džojsa o „probavnoj vrednosti religije“.
Foto: Nemanja Knežević
Klaudija Kont [Claudia Comte] je najpoznatija po velikim ambijentalnim instalacijama koje aludiraju na prirodu i njene obrasce koji se stalno menjaju. Referišući na pamćenje materijala, ona ukršta drevne načine rada sa onima koji se neguju u digitalnoj eri. Njen osobeni vizuelni jezik i poštovanje zanata delimično ocrtavaju stroge geometrije modernističke tradicije. Ali Klaudija Kont menja taj obrazac svojim razigranim, digitalno posredovanim, pristupom stvaranju umetnosti, kojim istražuje aktuelna pitanja poput klimatskih promena, globalnog zagađenja i zaštite ugroženih vrsta. Iako instalacije čine glavninu umetničke prakse Klaudije Kont, ona takođe obuhvata skulpture, slike, video-radove, performanse i zidne slike.
Za Beogradski bijenale je napravila novu zidnu sliku na kojoj se apstraktne biljne forme stapaju s dinamičnim geometrijskim šarama. Slika obmotava čitavu zatvorenu sobu u kojoj je postavljen niz velikih biomorfnih skulptura. Drvene skulpture izgledaju kao da su zamrznute u progresivnoj fazi atrofije, kao da se tope u viskoznu tečnost. Najviša skulptura je u visini njene majke, čime je ova umetnica u forme unela osećaj intimnosti.
58. Oktobarski salon prati bogat program – javna vođenja, tematska vođenja, radionice za decu i mlade, razgovori sa umetnicima, a za ljubitelje aktivnosti na otvorenom i predstojećeg vikenda nas očekuje Urban Hajk i Art Branč u parku ispred Muzeja Jugoslavije.
Napomena: zbog najavljenih vrućina u periodu d 27. do 30. jula radno vreme Muzeja grada Beograda biće od 17.00 do 21.00, dok će vikendom radno vreme biti nepromenjeno (od 13.00 do 21.00)
