Posle gotovo dva meseca, 58. Oktobarski salon ulazi u završnu nedelju. Za poslednje dane Beogradskog bijenala biće besplatan ulaz za sve programe.
Danas skrećemo pažnju na sledeće umetnike:
Nora Turato se bori s poroznošću jezika u savremenim medijskim pejzažima kroz zvučne performanse izgovorenih reči i tipografska umetnička dela sastavljena od nađenih tekstualnih materijala. Za 58. Oktobarski salon pravi novi audio rad i zvučnu instalaciju koji proističu iz njenih istraživanja politike akcenta, identiteta i Holivuda. Rad označava novi pravac za Turato, koja intenzivno sarađuje sa jednim stručnjakom za dijalekte kako bi iskoristila čitav opseg i potencijal svog glasa. Ovaj rad je zvučna studija o njenom sve većem vokalnom arsenalu, unutar kojeg oponaša tonove poznatih arhetipova holivudskih ličnosti i likova. To je istovremeno ritmički prikaz umetničinih vokalnih akrobacija i komentar načina na koji se u industriji zabave akcenti podstiču i pretvaraju u robu.
Klara Hoznedlova na Beogradskom bijenalu izlaže sajt-specifik instalaciju u kojoj se spajaju glavni elementi njenog umetničkog istraživanja: arhitektonski zid velikih dimenzija i prateća sofa (Bez naziva / iz serije Gnezdo, 2020) predstavljeni su zajedno sa samostojećim skulpturama u kombinovanoj tehnici ili „stvorenjima“ koja referišu na moguću budućnost, ali i izmišljenu prošlost. Vlažni organski oblici, više stilizovani nego realni, ostavljaju mokre tragove nalik na pradavna ili vodena bića. Instalaciju dopunjuje performans u kojem ta bića komuniciraju sa stvarnim modelima unutar izložbenog prostora i u blizini izvan njega. Publika može uživati u performansu, ali ne direktno, već preko fotografija koje dokumentuju događaj koji se odvija u pre zamišljenoj nego stvarnoj dimenziji.
Oliver Larić spaja interesovanje za arheologiju i umetničke forme iz prošlosti sa potencijalom 3D skeniranja i štampanja, video slika i interneta i pravi radove koji omogućavaju komunikaciju između digitalne sfere i fizičkog prostora, u neprekidnom preplitanju perspektiva i nivoa čitanja. U Larićevom najnovijem video-radu, Bez naziva (2021), ispituje se organski prelaz iz jednog oblika u drugi u beskonačnoj digitalnoj metamorfozi. Tečna organičnost nastanjuje ovaj video, kao neka vrsta primordijalne supe koja prelazi prostorno-vremensku dimenziju da bi se materijalizovala u jedinstvenim oblicima, u neprestanom dijalogu između prirode i veštačke tvorevine, između stvarnih podataka i nadrealnog.
Hana Miletić je počela svoju umetničku praksu dokumentarnom fotografijom a, inspirisana dugom zanatskom tradicijom svoje porodice, svoj umetnički jezik razvija uglavnom praveći radove od tkanog tekstila. U Beogradu izlaže nekoliko ručno tkanih radova iz serije Materijali (2015, u toku). Radovi se temelje na popravljenoj infrastrukturi, arhitektonskim elementima ili delovima vozila (prozori, retrovizori itd.), koji su spojeni plastikom, trakom ili drugim jednostavnim materijalima, a koje je Hana Miletić fotografisala u javnim prostorima u rodnom Zagrebu. Umetnica koristi svoje fotografije kao „kartone“, da pozajmimo termin koji se koristi u tapiseriji, pri izradi svojih tekstilnih radova, aktivirajući tako ustanovljen proces stvaranja materijalnih i taktilnih slika. Korišćenjem tkanja, Miletić reprodukuje javne geste negovanja i popravljanja, dok se svesno bavi tranzicionim stanjima s kojima je suočena.
Margerit Imo je francuska umetnica, koja svoja interdisciplinarna istraživanja često sprovodi u saradnji sa stručnjacima i intelektualcima iz različitih oblasti, koji joj obezbeđuju materijal za umetničku praksu koja se kreće od skulpture do instalacije, od crteža do zvuka. Instalacija predstavljena u Beogradu, sastavljena od zvučnog rada Kleopatra – A kapela (2014) i sajt-specifik ambijenta Crna mamba (2015), simbol je te višestrane istraživačke i umetničke prakse: hipnotički i otrovnožuti pigment zidova stvara okruženje za sintetički glas Kleopatre, vaskrsle iz prošlosti poput futurističke dive. Nekoliko grama zmijskog otrova razređeno je u boji koja pokriva zidove sobe i tavanicu izmišljenog i bezvremenog prostora. Mesto koje se u početku može činiti kao prolaz, gotovo prazno, ubrzo otkriva svoju nasilnu, enigmatičnu i zavodljivu prirodu.
Melike Kara u svojim radovima koristi tradiciju da bi stvorila nove narative, brišući granice između onoga što jeste, onoga što je bilo i onoga što bi moglo biti. U svojoj najnovijoj seriji slika, umetnica koristi kurdske tapiserije kao polaznu osnovu za sopstvene kompozicije. Rođena u kurdsko-alevitskoj porodici, Kara pokazuje kako pojmovi „doma“ prevazilaze nacionalne granice, kako identitet postaje hibrid, između doma i domovine. Razrađena tekstura slika postiže se stratifikacijom naslikanih slojeva koji ulaze u ravan slike i izlaze iz nje. Dočaravaju zamršeno tkanje tapiserija, a izmiču reprezentaciji, nejasno lebdeći između figuracije i apstrakcije.
Podsećamo da je ovo poslednja nedelja 58. Oktobarskog salona, u kojoj nas između ostalog očekuje i premijera radio drame Tana Huseina Klarka, u četvrtak 19. avgusta u 18.30 na kanalu Radio Beograd 2, kao i uživo slušanje koje će biti organizovano u Dvorani Kulturnog centra u Kolarčevoj 6, gde je prikazan drugi deo rada ovog umetnika.
Ne propustite priliku da vidite neke od najaktuelnijih radova afirmisanih umetnika iz celog sveta u Muzeju grada Beograda, Kulturnom centru Beograda i u parku ispred Muzeja Jugoslavije.
Radno vreme Muzeja grada Beograda i Kulturnog centra Beograda do kraja Oktobarskog salona je od 13.00 do 21.00.
Poslednje vođenje kroz izložbu Sanjari je u nedelju, 22. avgusta u 13.00.
