Skučena parcela u kaotičnoj matrici vikend izgradnje, ograničenosti zakona i uvjeti programskog zadatka, čine kompleksnu postavku ali i jednu metaforičku „buku” konteksta i zadatosti. U takvoj „buci” arhitektonski jezik se mora utišati i ostvariti jasnu ekspresiju. Da li je ta ekspresija prema tome „to fit in or not to fit in”, i da li je moguće biti pozitivno ambivalentan, gdje bi ambivalencija značila izbjegavanje pejorativinog „fitting in”, ali i izbjegavanje autorske ambicije radi nasilinog standing out?
Da li je moguće biti pozitivno ambivalentan, gđe bi ambivalencija značila izbjegavanje pejorativinog „fitting in”, ali i izbjegavanje autorske ambicije radi nasilinog „standing out”?
Kako bi ostvarili željenu afirmativnu tišinu nasuprot postojećoj buci, ogoljavamo se od sveg izlišnog i artikuliramo osnove arhitektonskih principa-firmitas, utilitas, venustas. Integritet tražimo u osnovama, a one su date kroz tradicionalnu dispoziciju (zbijeni tlocrt, poluukopana konoba- ćemer, spavaonice na etaži), materijal (kamen) i uvjete podneblja i mikrolokacije (bura, sol, sunce). Osnovni tlocrt dobivamo offsetom granica parcele, otvarenjem prema moru i odvajanjem od susjeda, izbjegavajući arbitrarno do maksimuma. Tako dobiveni poligonalni tlocrt svojom je razvedenošću nametao potrebu za minimalističkim volumenom i izbjegavanju suvišne dekorativnosti ukupne forme. Kuću realiziramo kao kompaktni, zatvoreni poliedar, čvrsti volumen obložen sa svih strana jednakim materijalom-kamenom, kao autentičnim materijalom. Čvrstoća (Firmitas) i Korisnost (Utilitas) su primordijalni, a Ljepota (Venustas) nastaje spontano, ali kontrolirano i usmjereno kao produkt jasnoće prva dva principa. Arhitektonska ambicija tu je stišana, a u ovakvom okruženju tišina je najglasnija.