Ovaj fragmenti pristup serije „The Illuminated Haze” je nastao kao deo izučavanja iskustva koje je Sigmund Frojd imao u fotografiji, kao i kroz samostalnu psihoanalizu. Poznato je da je on bio pasioniran istorijom umetnosti. On je koristio fotografije arheoloških artefakata iz doba renesansne umetnosti kao izvor za istraživanje, i učenje. On neraskidivo povezuje umetničku fotografiju ranog dvadesetog veka sa psihijatrijskim posmatranjma.
Fotografije su kao pronađeni atrefakti uličnog života ili kao tragovi u prirodi koje sam imala potrebu da indirektno personalizujem.
Vođena njegovim naučnim pristupom fotografiji, ova serija je preuzeta iz dnevne dokumentarne i apstraktne fotografije koje su nastale na raznim mestima gde je moja podsvest dostizala vrhunac takvog iskustva. Fotografije nisu organizovane u celine ili foto-priču, čak štaviše, one su kao pronađeni atrefakti uličnog života ili kao tragovi u prirodi koje sam imala potrebu da ih indirektno personalizacijem, kao sto to mnogi fotografi i umetnici podsvesno čine. Mnoge od njih su nastale kroz period samo-pomoći u nekim periodima, olakšavajući da se svestnost i fokus probude. Duge ekspozicije i teksturalna tehnika je najbliža vizuelna prezentacija toga kako se um igra sa sobom kada je van emocionalne ili duhovne ravnoteže. Kao idemo kroz seriju, gradacije fotografskih „grešaka” ili putanja i jakih dijagonala kompozicije, formiraju se jasniji objekti i skriveni jezik izlazi na površinu kao što je mentalno olakšanje. Pogled na maglovite planine, jezera, ulice itd može da opiše medicinski termin „oblačnost svesnosti” (clouding of consciousness) ili „moždana magla” (Brain fog). Ovo stanje uma je u poslednje vreme često opisano od strane ljudi koji su preplavljeni informacijama, razdražljivi su i osećaju se anksiozno. Što se tiče ove fotografije i njena fragmentarna priroda se može ili treba posmatrati kao deo psihoanalize i psihoterapijske metode isto kao što su to razgovor, pisanje ili meditacija. Danas mobilna fotografija kao pogrešno shvaćen medijum, je odličan izgovor za njegovo korišćenje – odobravanje u društvu i imitira zadovoljan stil života širom sveta. Ali pre ili kasnije razočarenje dolazi baš kao što je imao Sigmund Frojd kada je ugledao Mikelanđelovog „Mojsija” uživo, a ne na fotografskoj reprodukciji. „Mojsije” predstalja kolektivno bogatstvo isto kao što je svaka grana, ožiljak, ili odraz. Ovi tragovi ne bi trebalo da budu dopadljivi ili biti odobreni od strane društva ili profesionalaca – oni trebaju da se dožive sa strpljenjem i pažnjom omogućavajući nam da podsvest govori, da osvetli i razjasniti naše misli.